Einde van de winter..?

Lieve familie, vrienden en kennissen,

De winter lijkt sinds een paar dagen dan toch eindelijk ten einde te lopen, het is een stuk warmer en de sneeuw is aardig aan het verdwijnen. Het is hier de afgelopen weken chaotisch geweest door het weer. Het is een paar weken erg koud geweest, tot -20 graden. En ook erg veel sneeuwval, vooral vorige week was het een chaos in het hele land. In de dorpen waren huizen ingesneeuwd en verder waren er veel gestrande auto’s waarin mensen uren hebben moeten wachten op hulp.
En dan komt er nog bij dat het deze winter langer koud was dan normaal en ik van verschillende mensen heb gehoord dat de voorraad hout op was en dat er geen geld was voor nieuw hout. Dus er wordt hier met smart gewacht op de lente.
Maar nu de kou voorbij is en alle sneeuw en ijs gaat smelten, hebben we het ‘modderprobleem’. Zaterdag zou ik ‘even’ Marius naar huis brengen met de auto. Op de weg van ons huis tot aan de verharde weg is de afgelopen zomer gelukkig grind gestort, maar ondanks dat bleven we toch met de auto in de modder steken omdat ik iets te dicht bij de berm kwam. Gelukkig met hulp van een buurman met schop kwamen we er na enige tijd -wel erg smerig- weer uit.

De afgelopen tijd heb ik twee keer bezoek gehad uit Nederland. In december met kerst is Rianne een week geweest. Het was eerst nog de vraag of ze wel kon komen in verband met de sneeuw. Maar gelukkig was iemand bereid met mij naar het vliegveld in Bukarest te gaan met de auto om haar op te halen. Het was een erg gezellige week, we zijn twee dagen in Casa Sami geweest en verder in Corbu. En natuurlijk heeft Rianne Marius en zijn familie leren kennen. Zie verder de foto’s, ook bij het vorige bericht.

5 januari ben ik met de bus afgereisd naar Bukarest om Antina van het vliegveld te halen. We zijn een nacht en een dag in Bukarest gebleven om daar een beetje de stad te bekijken. De nacht hebben we doorgebracht in Casa Cana, een inloophuis dat vroeger ook onderdeel van de stichting S.O.S. Straatkinderen was, maar nu door de stichting Victory Outreach wordt gerund. Het was leuk en interessant om te zien hoe ze daar werken en om andere Nederlanders te ontmoeten die in Roemenië wonen.
Verder hebben we het Huis van het Volk (paleis gebouwd door Ceaucescu) bezocht en we hebben daar een paar kilometer gewandeld. En volgens de gids hadden we toen nog maar 5 procent gezien, het gebouw heeft meer dan 1000 kamers.
In de metro in Bukarest zagen we een bedelend jongetje met een lammetje in zijn armen. Waarschijnlijk wekt dat meer medelijden op bij de mensen en geven ze meer.
De dag erna zijn we naar Corbu gegaan en is Antina hier nog 5 dagen geweest. Dat was uiteraard veel te kort, maar het was erg leuk om haar te laten zien waar ik nu al bijna een jaar woon en werk. En natuurlijk heeft ook zij iedereen hier leren kennen.

Een paar weken geleden kwam er een vrachtwagen met kleding vanuit Nederland naar Casa Sami. Hier waren we heel erg blij mee want en aantal dingen begonnen behoorlijk op te raken, zoals dekens, mutsen, handschoenen, sokken en schoenen. Als het zo koud is en er is sneeuw, delen we natuurlijk meer uit dan normaal.
Het was wel een heel werk om alle kleding uit te zoeken, maar het was ook wel leuk om eens ander werk te doen in Casa Sami. En het was natuurlijk fijn om daarna mensen blij te maken met nieuwe kleren.

Helaas is er ook minder goed nieuws. Loredana, het oudste meisje hier in huis, woont niet meer bij ons. Ze vond dat ze hier niet vrij genoeg was om te doen wat ze wilde, en de laatste tijd hield ze zich erg slecht aan de ‘huisregels’ en spijbelde ze erg veel. Er is veel met haar gepraat en van alles gedaan om haar duidelijk te maken dat dit zo niet door kon gaan, maar het mocht helaas niet baten. Ze heeft een vriend, en op een dag heeft ze haar bagage gepakt om bij hem te gaan wonen. Ze is ouder dan 16, en dat betekent dat wij helaas niets meer kunnen doen.

Voor mij is het aftellen nu begonnen, nog 5 weken en dan kom ik bij leven en welzijn terug naar Nederland. Aan de ene kant zie ik er naar uit om iedereen in Nederland weer te zien en te ontmoeten, aan de andere kant zal het ook moeilijk zijn om hier afscheid te nemen. In de eerste plaats uiteraard van Marius, maar ook van zijn familie, van de kinderen hier in huis en in Casa Sami. Maar gelukkig heb ik daar nog even de tijd voor…

Iedereen de hartelijke groeten en de zegen van God gewenst,

Judith