Al 2 weken hier...

Hallo allemaal,

Inmiddels ben ik hier al 2 weken en voel ik me al helemaal thuis. Ook heb ik al 2 weken in Casa Sami gewerkt. Dus tijd om jullie weer op de hoogte te brengen. Ik kan nu wanneer ik wil op internet op mijn eigen kamer, dat is dus erg luxe!
Ik zal maar beginnen met iets te schrijven over mijn werk in Casa Sami, het inloophuis voor de kinderen van de straat. Van maandag tot en met vrijdag ga ik met de bus naar Constanta. Met de bus reizen is hier een hele belevenis. Ik ga langs de hoofdweg staan aan het eind van het dorp en wacht tot er een bus komt. Dit is meestal een bus waar ongeveer 24 zitplaatsen in zijn, een soort touringcar. Maar zelden zitten er 24 mensen in, het is geen probleem om er met zo’n 35 mensen in te proppen. Wanneer je er dan uit wilt, moet je al ver van te voren gaan wringen om door het gangpad langs alle mensen bij de deur te komen…
In Navodari, een stadje in de buurt. moet ik overstappen op een kleiner busje, die me naar het station in Constanta brengt. Vanaf daar is het ongeveer 10 minuten lopen naar Casa Sami. In totaal doe ik ruim een uur over deze reis. In de eerste bus zit een vrouw die zich door het gangpad worstelt om de vervoersbewijzen te verkopen. Voor die bus betaal ik 3 lei (ongeveer 75 eurocent), daar krijg ik een bonnetje voor. Soms komt er een na kwartiertje een andere vrouw deze bonnetjes weer controleren… Er zijn dan dus 3 personeelsleden in die ene bus.

In het inloophuis komen niet alleen letterlijk straatkinderen. Ze zijn er wel, de echte straatjongens en meisjes, maar de meesten zijn al in de twintig. De jongere kinderen die komen, wonen met hun vader en/of moeder in barakken in de buurt van het station, op het terrein van de spoorwegen. Daar hebben ze hun eigen huisje gebouwd, elektriciteit aangelegd, enz. Ook zijn er in dit deel van de stad eigenlijk geen kinderen meer die onder de grond bij de riolen leven. Tot voor kort woonden er nog wel een paar onder de grond, maar die put is een tijdje geleden dichtgemaakt en daarmee is hun ‘huis’ dus ook weg. Nu leven ze dus op straat en slapen waar het uitkomt. Zie de foto van de dichtgemaakte put.
Overdag van 8 uur tot 4 uur is het inloophuis open, dan zijn de kinderen welkom. Als het goed is komen er tot 12 uur geen jongere kinderen, omdat het gelukt is om alle jonge kinderen die kwamen met behulp van sponsors uit Nederland naar school te krijgen. Dit is het project van Ellen, dus heeft verder niet met het inloophuis te maken. Wel komen er ’s morgens vaak oudere straatjongens of moeders uit de barakken om te douchen. Iedereen heeft zijn eigen douchedag, ze mogen 1 keer in de week douchen. Dan krijgen ze schone kleren uit het magazijn en hun andere kleren gooien ze bij ons in de was. Deze gaan weer het magazijn in als ze gewassen zijn.
Rond 12 komen de kinderen uit school. Zij gaan dan een poosje knutselen of een spelletje doen met Loredana, de onderwijzeres. Rond 1 uur is het etenstijd. Meestal gaat dit in 2 groepen, eerst de volwassenen en daarna de kinderen. Ze krijgen dan een warme maaltijd, die gemaakt is door Aura, de kok. Er eten dan ongeveer 20 of 25 mensen.
Na de maaltijd gaan de kinderen huiswerk maken met Loredana. De kinderen hebben hier alleen ’s morgens school, maar krijgen veel huiswerk mee. Als hun ouders dan niet stimuleren dat ze dit ook echt maken, of ze kunnen hun kinderen niet helpen omdat ze het niet begrijpen, maken de kinderen hun huiswerk niet. Vervolgens gaan ze niet meer naar school, enz. Dan komen ze dus weer in hetzelfde kringetje terecht, terwijl het juist de bedoeling is dat de cirkel ergens wordt doorbroken. Je kunt ook precies zien welke kinderen naar school gaan, zij zijn schoon en hebben goede kleren aan. Als ze op school komen en ze zijn vies of ze stinken, worden ze gewoon naar huis gestuurd.
Er zijn 2 ruimtes in het inloophuis, dus de volwassenen en jongere kinderen kunnen nog wel in de andere ruimte blijven om tv te kijken of een spelletje te doen.
Verder vragen de mensen vaak om geld of andere dingen. Soms is dit voor medicijnen, dan laten ze een recept van de dokter zien. Een andere keer is dit voor bijvoorbeeld een electriciteitskabel omdat die is doorgebrand. Natuurlijk krijgen ze niet altijd geld. Soms hebben ze schoenen nodig omdat ze versleten zijn, dan krijgen ze schoenen uit het magazijn als die er zijn.
Tot nu toe heb ik overal wat geholpen, de was gedaan, in het magazijn geholpen, in de keuken geholpen en spelletjes gedaan met de kinderen.
Ook hebben we afgelopen week een familie verhuisd die uit hun huisje werden gezet. Omdat de vader van het gezin erg ziek is en net uit het ziekenhuis komt, kan hij al een tijdje niet werken. Dit betekent voor hem dus ook geen salaris en dus konden ze de huur niet betalen. Nu werden ze dus uit het huisje gezet. Ellen kon ergens anders nog een ‘huisje’, beter gezegd een ‘hok’ voor hen vinden waar ze nu dus wonen. Echt triest om te zien wat er mee moest in de auto. 2 stoelen, 1 tafeltje, 2 wasteilen, 2 lakens vol met kleren, 1 koffer, en dat was het ongeveer. Verhuizen was dus snel gebeurd… Ik heb een foto toegevoegd van hun nieuwe huisje met daarvoor al hun huisraad.
Inmiddels is ook de Dacia die ik ook mag gebruiken vorige week gearriveerd. Toen ik kwam was deze stuk, maar nu kan ik hem dus gebruiken als ik wil. Gister heb ik erin van de stad naar huis gereden. In de stad rijden is hier vreselijk, erg druk en iedereen rijdt kris-kras door elkaar. Rechts inhalen, op het laatste moment in de bocht iemand inhalen kan of gauw nog even voor een ander de weg oversteken, het is hier heel normaal. Ze rijden hier echt als gekken. Toen we de stad eenmaal uit waren ging het beter.
Afgelopen zondag ben ik hier in Corbu met Larissa en Juliana naar de baptistenkerk geweest. De meiden gingen naar een apart zaaltje en ik ging in de kerk zitten. Totdat ik ineens ontdekte dat er links en rechts en voor me alleen maar mannen zaten… dus ben ik snel naar de vrouwenkant verhuisd. Er bleek ook een echtpaar uit Engeland in de kerk te zijn en er werd dus in het Engels vertaald. Omdat het 8 maart was, vrouwendag, ging de preek over Spreuken 31:10-31. Vrouwendag is hier een belangrijke dag, waarop de vrouwen kadootjes krijgen. Toen we uit de kerk gingen, kregen alle vrouwen een bloem en er werden koekjes uitgedeeld.

Met mijn Roemeens gaat het redelijk. Het begrijpen gaat aardig, maar spreken is nog moeilijk. Inmiddels heb ik er al wel aardig wat woorden bijgeleerd, maar echt een gesprek voeren lukt nog niet. Ik heb van Ellen een boek gekregen; Roemeens voor beginners, dus probeer ik daar steeds een stukje uit te leren. Ook ga ik af en toe in de keuken zitten bij Aura en zij leert me werkwoordvervoegingen. Het gaat dus langzaam wel vooruit.

Begin april komt de marine uit Nederland in de haven van Constanta! Eerst komt de Hm ms Johan de Witt, daarna de ms Rotterdam. Ze lossen elkaar af en zijn hier 10 dagen. Ze gaan met een aantal bemanningsleden Casa Sami renoveren, een sportdag voor de straatkinderen organiseren en de kinderen mogen een dagje het schip bezoeken. Ook mogen ze gratis een tandarts of doktersbezoek doen op het schip. Dit is voor hen natuurlijk een geweldige ervaring en voor het personeel uiteraard ook. :)

Ik eet hier allerlei bijzondere gerechten. Ze eten hier veel zure dingen, dus het ene gerecht is nog zuurder dan het ander.. Het viel me de eerste week op dat er nauwelijks groenten worden gegeten. Daarom heb ik het hierover gehad met Tatiana. Ze was het met me eens dat groenten gezond zijn, maar groenten zijn erg duur op dit moment, (behalve witte kool) dus eten ze alleen groenten wanneer die in de tuin zijn. Hetzelfde geldt voor fruit, dat is ongeveer even duur als in Nederland, terwijl dat voor hun salaris dus ontzettend duur is. We eten dus wel regelmatig kool en omdat ik het over groenten had gehad namen ze speciaal voor mij zure augurken mee…
Verder is het vaak soep, vaak met aardappels er in en veel vlees. Meestal ook nog met de botjes erin, dus regelmatig mag ik lekker botjes kluiven. Gister aten we gebakken vis met mamaliga (gemaakt van maismeel), dat was erg lekker!
De hagelslag die ik had meegenomen vinden de kinderen erg lekker, maar ze eten het alleen wanneer ik erbij ben, dat is dus alleen in het weekend bij het ontbijt. Zelf eet ik wel lekker iedere ochtend een broodje met hagelslag.
De dropjes die ik bij me had heb ik hen ook laten proeven, maar een voor een liepen ze naar de prullenbak... Daar doe ik een Roemeen geen plezier mee, dus eet ik die nu zelf maar allemaal op. :)
Er stonden 2 pakken Brinta in Casa Sami, vanuit Nederland gekomen. Maar niemand wil die hier hebben, want melk is niet te betalen. Dus heb ik ze maar meegenomen en hier vanochtend een hele pan Brinta gemaakt. Ze zeiden dat ze het lekker vonden, maar of ze dat echt meenden weet ik niet…

Zoals jullie lezen verveel ik me niet, sterker nog, sommige dagen kom ik tijd te kort. Het voordeel is dat ik nog geen tijd gehad heb om Nederland te missen… :)

Een hartelijke groet uit Corbu!

Judith