Hristos a inviat!

Dag allemaal,

Daar ben ik weer met nieuwe verhalen. De tijd gaat hier zo verschrikkelijk snel en er gebeurt zo veel, dat ik niet eens weet waar ik moet beginnen.
Drie weken geleden heb ik het laatste bericht gestuurd en toen was de Marine uit Nederland er nog. We hebben daarna nog een bezoek gebracht aan één van de schepen, de Hr. Ms. Johan de Witt. Dat was een geslaagde dag!! Alleen al het ritje in de truck was voor de kinderen een hele belevenis. Toen we het schip opliepen vroeg één van de kinderen: ‘Gaan we nu naar Nederland?’ :)
Het feest begon met frietjes eten en kipnuggets. ‘Is er geen brood bij?? Maar dan heb ik niet genoeg aan één bord!’ Rustig maar, er is genoeg…
Hier wordt door de meeste mensen twee keer op een dag warm gegeten, maar alles met wit brood erbij, omdat er vaak veel olie wordt gebruikt in het eten. En natuurlijk ook als maagvulling, brood is goedkoop.
Toen we onze maag vol hadden kregen we een rondleiding over het schip en aan het eind mochten de kinderen met de brandweerslang spuiten. Natuurlijk moest één van de kinderen ondanks onze waarschuwingen toch even proberen om door de straal heen te rennen…
Aan het einde van het bezoek vertelde de Marine dat ze nog geld over hadden voor Casa Sami, meer dan 7000 Roemeense lei, ongeveer 1700 euro!
Alle kinderen kregen nog een tasje met wat lekkers, kleurplaten en posters mee. Iedereen heeft genoten! Toen we het schip wilden verlaten, werd voor de zekerheid maar even geteld. Stel je voor dat er een Roemeense verstekeling mee zou gaan naar Nederland… En ja hoor, we misten een persoon! We waren er al snel achter wie dat was, Gaby.
Gaby is een jongen met een verstandelijke handicap, hij is een aantal jaar geleden op straat gevonden, zonder kleren en bijna doodgevroren. Hij is toen in Casa Sami gebracht en sindsdien woont hij daar. Niemand weet waar hij vandaan komt en hoe oud hij is.
Hij houdt niet zo van drukte, dus als er veel kinderen in Casa Sami zijn, gaat hij naar boven, naar zijn eigen kamer. Zo was het waarschijnlijk ook op het schip geweest, er was even niet op hem gelet en het werd hem wat te druk. Dus was hij gaan lopen… En hij heeft de neiging om ergens op een rustig plekje in een hoekje te gaan zitten, en dan zijn er op zo’n schip genoeg mogelijkheden... Maar gelukkig, nadat het was omgeroepen was hij snel terecht. Hij leek niet erg onder de indruk of van slag. Later zei hij: Ik ga nooit meer weg van Casa Sami. Maar de volgende dag zei hij dat hij wel weer naar het schip wilde, en dan wilde hij wel mee naar Nederland…

Een week na de Nederlandse Pasen, was het Pasen hier. Zoals ik al eerder schreef is het grootste gedeelte van de mensen hier orthodox en Pasen is hier het belangrijkste christelijke feest. Als je kijkt naar de betekenis van Pasen, is dat eigenlijk wel logisch.
Zaterdagavond om 12 uur (dus het begin van de eerste paasdag) was er een dienst in de orthodoxe kerk. Omdat de oudste meiden hier in huis er graag heen wilden, ben ik met hen meegegaan. Ik was ook wel benieuwd wat er zou gebeuren, want ik had gehoord dat het wel tot 4 uur in de nacht kan duren, maar dat je weg kan gaan wanneer je wil.
Toen we kwamen konden we niet eens in de buurt van de deur komen, het hele dorp was daar.. En iedereen was met een kaarsje. Toen kwam de priester naar buiten, hij zong een gebed en zijn kaars werd aangestoken. Vervolgens gaf iedereen het licht aan elkaar door, door zijn kaars aan te steken. Daarna liep iedereen met de brandende kaars naar huis om het licht van Christus opstanding in zijn huis te brengen. En in de kerk gingen ze nog een paar uur door met gebeden zingen. Maar wat ze er verder precies deden was me niet duidelijk, ik heb alleen een blik in de kerk kunnen werpen.
Zondagmorgen ben ik naar de dienst in de baptistenkerk geweest, dat was natuurlijk een heel verschil. Bekende liederen zingen en een preek uit de Bijbel. Normaal groeten we elkaar in de kerk met het woord ‘pace’ wat vrede betekent. Maar met Pasen wordt er als groet gezegd: Hristos a inviat! (Christus is opgestaan!) En de ander antwoordt: Adevarat a inviat! (Hij is echt opgestaan!)
Dat wordt trouwens door iedereen gezegd, niet alleen in de kerk. Deze groet wordt gebruikt nog wel tot een week na Pasen. Iedereen heeft geschilderde eieren in huis en met dezelfde woorden tik je elkaars ei stuk, voordat je deze opeet.
Ik was uitgenodigd om bij de schoonmoeder van Ellen te komen eten op eerste paasdag.
Daar heb ik onder andere 'drop' gegeten. Het is gebruikelijk om met Pasen lam te eten en de organen waar je niets mee kunt in een cakeblik met ei erbij te bakken. Het smaakte nog niet eens heel slecht, al heb ik maar niet te veel gedacht aan wat er in zat…
Toen Ellen en Marin me naar Corbu zouden brengen, wilde Marin eerst nog even een bezoekje brengen aan een tante van hem die alleen is. Toen we daar bijna waren, riep Ellen ineens dat hij moest stoppen omdat ze een aantal straatjongens langs de weg in het gras zag zitten. Dus zijn we gestopt, en hebben we wat met hen gepraat. We hadden eten bij ons wat over was en wat we eigenlijk mee zouden nemen naar Corbu. Maar nu werd het dus het paasdiner van de jongens. Eén van hen heeft van de winter bevroren tenen gehad die geamputeerd moesten worden. Hij liet ons even zien hoe mooi zijn voet genezen is…

Vorige week is hier een lichte aardbeving geweest. Ik heb hem niet eens gevoeld, maar anderen wel. En er werd voorspeld dat er een grotere zou volgen.. Maar gelukkig viel dat allemaal mee en kwam er geen een meer. In Bukarest waren wel 10 gewonden als gevolg van de beving, maar gelukkig geen doden.

Afgelopen maandag was het hier de ‘Dag van de doden’ in de orthodoxe kerk. Ik stond ’s morgens rond 8 uur op de bus te wachten en dat is vlakbij de begraafplaats van Corbu. Ik wist niet wat ik zag, er kwamen een heleboel mensen langs met manden en plastic tassen vol met eten en drinken. Ik begreep later van Ellen dat de mensen hiermee naar het graf van de familie gaan en bovenop het graf gaan zitten, hun eten uitspreiden en dat daar opeten. Om te eten met degene die overleden is en die de Pasen dit jaar niet meer mee heeft kunnen maken. Er worden ook pakketten met eten aan arme mensen gegeven.

Omdat Ellen in Roemenie woont, krijgt ze ieder jaar een uitnodiging van de Nederlandse ambassade in Bukarest voor de Koninginnedagreceptie. Dit was afgelopen woensdag, 29 april. Dus zijn we woensdag naar de residentie van de ambassadeur geweest in Bukarest.
We hebben meteen van de gelegenheid gebruik gemaakt om folders van de stichting te verspreiden en mensen daarover te vertellen. Er waren veel Nederlandse zakenmensen en natuurlijk mensen die bij de ambassade werken. We kregen lekkere Hollandse hapjes, toost met haring, kaas en bitterballen. En natuurlijk zongen we het Wilhelmus! Nu ja, 2 coupletten dan.

Gister was het 1 mei, de Dag van de Arbeid. Deze dag is hier een vrije dag voor de meeste mensen en iedereen gaat een dagje uit of ergens barbequen. Ellen en ik hadden besloten om samen met Gaby, de jongen waar ik eerder over schreef, naar de boulevard te gaan in Constanta. Ik was daar nog niet geweest en Gaby zei dat hij het niet leuk vond om alleen thuis te zijn. Dragos woont bij hem en zorgt voor hem, maar die zou gaan vissen en hij doet dan de deur op slot. Wanneer Gaby wegloopt weet hij de weg naar huis niet meer. Maar hierdoor komt Gaby eigenlijk zelden buiten de deur. Het was schitterend weer en een heel geslaagde dag! We zijn in het oudste gedeelte van Constanta geweest, erg mooi, zoals jullie op de foto’s wel kunnen zien.

In één van mijn eerste berichten schreef ik over de verhuizing van een arme familie, waarvan later de man is overleden. Gister werd de familie uit dat nieuwe huisje gezet, de grond was verkocht en de barakken werden afgebroken. En dat gebeurde ook meteen dezelfde dag… Er was wel tegen haar gezegd dat ze eruit moest, maar ze heeft gewoon passief gewacht op de dingen die komen zouden. Nu is ze voorlopig bij haar vader op het erf in een huisje, maar dit is niet zo’n makkelijke man dus kan ze daar waarschijnlijk niet lang blijven. Bovendien is het ‘hokje’ waar ze nu bij haar vader in woont erg verwaarloosd, eigenlijk is het onbewoonbaar. Maar wij helpen daar niet meer met opknappen. Dit is eerder gedaan, er zijn materialen gekocht en er was een huisje bij haar vader op het erf opgeknapt voor haar. Maar vervolgens heeft de vader haar eruit gezet en heeft hij het aan een ander verhuurd zodat hij er meer aan verdient. Dus dit doen we daar geen tweede keer. Ze zal nu moeten gaan werken om haar eigen huur te kunnen betalen. Er schijnt genoeg werk te zijn wat ze kan doen, maar ze ziet dit niet zitten omdat ze nog haar zoontje met ADHD heeft die ze niet alleen kan laten. En haar familie waar ze nu dus bij woont, wil dat kind liever niet in de buurt hebben, omdat hij zo vervelend kan zijn.

Dit waren weer wat verhalen van een paar weken hier. Zoals jullie kunnen lezen maak ik hier heel wat mee en is het nog lang niet saai! Ik ben dan ook blij dat ik nog een tijd hier blijf, want er is voorlopig genoeg te doen.

Ik wens iedereen het beste en Gods zegen!

Een hartelijke groet,

Judith