Mei in Constanta.

Dag allemaal,

Allereerst iedereen bedankt voor de berichtjes, mailtjes en kaarten die ik weer heb gekregen. En het is fijn om te horen dat zoveel mensen mijn weblog lezen en meeleven!
Met mij gaat gelukkig nog steeds alles goed. En nog steeds geen last van heimwee, al zie ik wel uit naar de maand juli. Dan hopen verschillende familieleden deze kant op te komen.

Hier is het inmiddels al echt zomer geworden, het is al een paar weken erg warm, rond de 30 graden. Dus dat belooft nog wat voor de echte zomermaanden. Ik heb gehoord dat het hier wel rond de 45 graden kan worden…
Maar ondanks dat gaat het werk gewoon door, met het verschil dat de jongens nu om zomerkleren vragen, dus die hebben we in Casa Sami ook voor de dag gehaald. Al willen ze er toch ook graag nog wel een dikke trui bij, want ’s nachts kan het nog wel fris zijn als je op straat moet slapen…
De afgelopen weken ben ik meer in Casa Sami geweest dan normaal, een aantal nachten heb ik er ook geslapen. Dit omdat mijn collega Dragos, die er normaal woont, vanwege een hartoperatie in het ziekenhuis ligt. Gelukkig is de operatie goed geslaagd, en is hij gisteravond naar huis gekomen.
Normaalgesproken zorgt Dragos voor Gabi, de gehandicapte jongen waar ik de vorige keer over schreef, dus dat heb ik een paar weken gedaan. Nu is er iemand anders om dat te doen, ik was er wel weer aan toe om naar ‘huis’ te gaan, in Corbu.
Al vond ik het ook wel leuk om voor Gabi te zorgen en een uitdaging om nieuwe dingen met hem te proberen. Zo kwam hij eigenlijk nooit buiten de deur, hier schamen veel mensen zich ervoor om met een gehandicapte over straat te gaan. Maar hij had al verschillende keren gezegd dat hij altijd opgesloten zat. De dagen dat ik er dag en nacht was, had ik genoeg tijd om wat meer met hem te doen. Zo ben ik verschillende keren met hem naar de winkel en naar een speeltuin in de buurt geweest. Hier genoot hij erg van en op een gegeven moment bedacht hij ook boodschappen waarvoor we echt nodig naar de winkel moesten. Gewoon omdat hij graag naar de winkel wilde. Gelukkig vindt een van mijn collega’s het ook leuk om dit soort dingen met hem te doen, dus hopelijk nemen ze het ook wat meer over.
Verder had ik hem al heel vaak horen zeggen dat hij zondag naar de kerk zou gaan. Maar steeds op maandag zei hij dat hij niet was geweest omdat er niemand was om met hem te gaan. Ik had al eens geïnformeerd bij mijn collega’s of ze hem niet een keer mee konden nemen. Maar ze schamen zich als hij bijvoorbeeld hardop gaat praten in de dienst. Een van hen beloofde wel om hem een keer op te halen, maar tot afgelopen zondag was het nog niet gebeurd. Afgelopen zondag was ik er, dus besloot ik om het gewoon te proberen. Dus heb ik aan een collega gevraagd waar de dichtstbijzijnde baptistenkerk was en daar zijn we heen gewandeld. Er was een speciale dienst waardoor het erg druk was en de dienst drie uur duurde. Maar Gabi zei niets en zat erg stil. En toen we terug liepen zei hij dat het een mooie dienst was…

Een paar weken geleden was ik aan het werk en werden we gebeld vanuit Corbu. De moeder van Stefania wilde haar meenemen. Stefiana is 4 jaar oud en woont ongeveer 2 jaar in Corbu. Haar moeder heeft haar niet officieel afgestaan, maar heeft wel een formulier getekend dat ze niet voor haar kind kan zorgen, dus dat ze de zorg aan de stichting overlaat. Maar nu was ze dus gekomen om haar mee te nemen. Alleen Loredana, de oudste hier, en tante Maria waren thuis en zij konden weinig doen. Dus heeft ze haar mee genomen. Loredana heeft de politie laten komen, maar zij konden helaas weinig doen, zij is nu eenmaal de moeder.
Het was een erg trieste dag hier en we hoopten stiekum dat Steffie heeel vervelend zou zijn, zodat haar moeder snel weer met haar terug zou komen. Haar moeder leeft op straat en leeft onder andere van het bedelen bij de auto’s die voor het stoplicht moeten wachten. Ze heeft ook nog een baby, dan krijgt ze sneller geld van de mensen. We vermoedden dat ze Steffie kwam halen omdat ze nu groot genoeg is om ook te bedelen, want een kind van vier jaar krijgt natuurlijk ook sneller geld…
Gelukkig kwam ze de volgende dag in Casa Sami, met een huilende Steffie. Ze had de hele nacht gehuild om naar huis te gaan en ze had ook nog in bed geplast. En toen wist haar moeder niet meer wat ze met haar aan moest. Dus was het toch maar beter dat wij voor haar zouden zorgen… Ze zijn met haar naar het politiebureau in Corbu geweest om een acte te tekenen, zodat de politie ook weet dat Steffie hier woont en haar moeder niet voor haar kan zorgen. Dus hopelijk gebeurt het niet nog een keer. Stefiana huilde de eerste dag erg om haar moeder. Ze had geen idee meer bij wie ze nu hoorde. Maar gelukkig was dit de volgende dag al over en lijkt ze er snel overheen te zijn.

Vorige week hadden we twee dagen bezoek in Casa Sami. Dinsdag kwam er een Nederlandse vrouw op bezoek die in de buurt van Constanta in een kuuroord verbleef. Ze had iets over de stichting gelezen en contact opgenomen met onze directeur. En zodoende kwam ze ons een bezoekje brengen. Ze was erg geïnteresseerd in ons werk en gaf van alles voor de kinderen. Ook gaf ze wat geld aan onze kokkin om iets extra’s voor de kinderen te maken. Daarvan hebben we woensdag een grote bak ‘vruchtensalade’ gemaakt. Daar hebben de kinderen van gesmuld.
Woensdag kregen we bezoek van twee Amerikaanse dokters. Ze hebben een aantal kinderen onderzocht en voor een paar medicijnen gegeven. Verder kreeg iedereen een tandenborstel en tandpasta. Door dat laatste kwamen we op het idee om de kinderen voortaan in Casa Sami hun tanden te laten poetsen na het eten. En zelfs een paar van de grote jongens vonden dit een goed plan…

Ik probeer me wat meer met de grote jongens bezig te houden. De meeste zijn erg passief; kijken televisie, slapen wat, kletsen wat, eten en daarna vertrekken ze weer. Maar ik heb ontdekt dat als er iets van speelgoed op tafel staat, zoals kleurpotloden, puzzels of hamertje tik, dan gaan ze daar graag mee spelen. Ook al zijn ze rond de twintig, dat maakt niet uit. En een puzzel van 99 stukjes kan dan ook heel moeilijk zijn als je nog nooit hebt gepuzzeld…
En als we hen vragen om te helpen met bijvoorbeeld de auto schoonmaken of een ander klusje, doen ze dit graag.
Een aantal van de jongens zijn op straat gekomen door problemen thuis, vaak veroorzaakt door alcoholmisbruik. Of er was niet genoeg te eten en de ouders stuurden hen de straat op om te bedelen. Er zijn er ook die uit een kindertehuis zijn weg gelopen. De omstandigheden zijn daar zo slecht, dat ze het op straat nog beter hebben… Er is een ook een straatmeisje dat zelf in een meisjeshuis is opgegroeid. Maar als je achttien bent mag je daar niet meer wonen, dan moet je weg. Of je nu weet waar je heen moet of niet, dat maakt geen verschil. En als je dan na het strenge regime van een tehuis ineens op straat staat, dan is het een hele opgave om ineens voor jezelf te moeten zorgen.
Er zijn ook een jongen en meisje die samen met hun moeder op straat leven. Ze zijn door de vader op straat gezet en sindsdien drinkt de moeder ook. De jongen, Alex, is negentien jaar en heeft geen geboortebewijs. Maar na een lange weg lijkt het erop dat hij er binnenkort een krijgt. Carmen, onze psychologe, is langs verschillende instanties geweest en nu wordt het bewijs voor hem gemaakt. Dat betekent dat hij kan gaan werken en waarschijnlijk een betere toekomst heeft dan op de straat te leven.

Onder de straatjongens is het lijmsnuiven een groot probleem. Er is een jongen die er zo erg aan verslaafd is dat hij nog geen paar uur zonder kan. Als hij bij ons komt om te douchen wil hij dit zo snel mogelijk, zodat hij daarna de straat weer op kan om weer te snuiven. Want uiteraard is dit bij ons verboden. Zo kwam hij van de week en toen hij was vertrokken zagen we hem aan de overkant van de straat alweer met een lijmzak lopen…
Op het moment van het snuiven komen ze in een roes terecht, waardoor ze voor even de harde werkelijkheid kunnen vergeten. Het lijmsnuiven is erg verslavend en ze hebben steeds meer nodig omdat het lichaam eraan gewend raakt. En op lange termijn beschadigt het onder andere de hersenen. Dit komt er op neer dat hoe langer de jongens lijmsnuiven, hoe ‘dommer’ ze worden.

Hier nog een berichtje van Juliana, ze wil erg graag iets schrijven voor jullie..
‘Buna, sunt Iuliana. Astept sa veniti in Romania! Va pup.’
Hier de vertaling:
Dag, ik ben Iuliana. Ik wacht tot jullie in Roemenie komen! Kusje.

Zoals jullie zien, Nederlanders zijn altijd welkom hier. :)
Iedereen het beste gewenst en tot horens!

Hartelijke groeten,

Judith