Vakantie voorbij

Vorige week kreeg ik een mail in mijn mailbox met als onderwerp: Tijd niet gezien. Afzender: waarbenjij.nu. En daar hebben ze gelijk in, want 24 juni heb ik mijn laatste bericht geschreven. Het wordt dus weer hoog tijd om jullie op de hoogte te brengen van mijn bezigheden de afgelopen twee maanden. Ik zal proberen het kort te houden, maar dat zal niet meevallen…

Om maar chronologisch te verhalen was daar eerst mijn verjaardag. Dat was een echte feestdag. Van mijn collega’s in Casa Sami kreeg ik een t-shirt met foto van de kinderen, een nieuwe portemonnee en bloemen. En met de kinderen van Casa Sami zijn we die dag naar het strand geweest.
Ook hier thuis werd ik toen ik uit mijn werk kwam verrast met een zelfgemaakte taart en tekeningen van de kinderen. En niet te vergeten een heleboel zelfgemaakte confetti over mijn hoofd…
En ook vanuit Nederland kwamen allerlei felicitaties via mail en post. Erg leuk, bedankt iedereen!

De week erna was ik door de schoonmoeder van Ellen uitgenodigd, er zou een varken worden geslacht. Dit is een hele feestelijke gebeurtenis, wat ’s morgens vroeg al begint met het doorsnijden van de keel. Gelukkig kon ik niet zo vroeg in Constanta zijn en heb ik dat gedeelte gemist. Dat vond ik niet zo erg spijtig. :) Daarna wordt het varken verder geslacht en van ieder gedeelte van het varken wordt een stukje in de pan gedaan. Dit vlees wordt meteen klaargemaakt en bij de lunch gegeten met mamaliga (maispap). En er hoort natuurlijk ook een of meerdere glaasjes wijn of tuica (traditionele sterke drank hier) bij. De rest van het varken werd in stukken gesneden, in zakjes gedaan en in de vriezer. En niet te vergeten: het velletje is een echte lekkernij en dient gegeten te worden als het nog warm is. Ik heb het heel dapper geprobeerd, maar ben toch maar even naar de prullenbak gelopen…

De maand juli was een drukke maand. Eerst kwamen Karina en Corjan op bezoek en heb ik heerlijk een week vakantie gehouden met hen. Dus ook Constanta en de omgeving bekeken vanuit ‘toeristenogen’. We zijn onder andere een dag in het oude gedeelte van Constanta geweest, Tomis. Hier zijn verschillende musea en een mozaïekvloer die bezichtigd kan worden. En dan hebben we niet te vergeten het oude Casino op de boulevard.
Ongeveer 20 minuten met de auto hiervandaan is een hele Romeinse nederzetting opgegraven, Histria. Er is ook een museum bij en voor Roemeense begrippen ziet het er allemaal netjes verzorgd uit. Daar zijn we een middag heen geweest met Loredana, het oudste meisje hier uit Corbu. We kwamen erachter dat zelfs de vriendelijke mevrouw die bij de intree van een museum zit, corrupt is. We moesten eigenlijk 12 lei p/p betalen, dus totaal 48 lei. Maar toen we 30 hadden gegeven zei ze dat het wel goed was. Maar ze gaf ons geen kaartjes. Dus steekt ze die 30 lei mooi in haar eigen zak…
Verder hebben we die dagen over water niet te klagen gehad. Helaas voor Karina en Corjan regende het aardig wat de dagen dat zij er waren. Eén dag was het zelfs zo erg dat we strandden in de winkel van een benzinepomp. Het hoosde en we waren net uit de bus gestapt om naar ons appartement te lopen. Eerst stonden we onder een afdakje aan de achterkant, maar op een gegeven moment steeg het water zo snel dat we snel de winkel ingegaan zijn. Maar ook daar bleven onze voeten niet droog. En toen viel ook de stroom nog uit, dus daar stonden we dan in een donkere winkel, druipnat met een strandlaken om ons heen...
We hebben ook nog een dagje gewinkeld, wat hier met een Nederlandse portemonnee best leuk is.
En natuurlijk hebben ze ook Casa Sami en mijn huis in Corbu bezocht en kennis gemaakt met Tatiana en de kinderen.
De negen dagen dat ze hier waren, waren veel te snel voorbij!

Een dag voordat zij weer terug zouden gaan naar Nederland, ging ik op kamp. Met het team van Casa Sami en de grote straatjongens zijn we vier dagen naar een dorpje in de Delta Donau geweest, zo’n drie uur rijden hier vandaan. Er kwam een groep van tien Nederlandse scholieren uit HAVO 4 en VWO 5 die met ons mee gingen om te helpen. Van te voren hebben ze allerlei acties gedaan hebben om geld op te halen voor de kampen.
Dit was de eerste keer dat de grote jongens op kamp zouden gaan. Het was best wel spannend of ze de bewuste dag wel zouden komen en natuurlijk ook hoe het zou gaan als ze zich ineens aan allerlei regels moesten houden…
Maar gelukkig verliep alles prima. Vier dagen lang hebben ze geslapen in een normaal bed, vier dagen lang hebben ze drie keer op een dag een maaltijd gehad en vier dagen lang hebben ze geen lijm gesnoven. Ook zijn ze vier dagen lang hun dag begonnen met een les uit de Bijbel en gebed.
De Donau Delta is een erg mooi gebied, met veel water en veel vogels. We hebben gevaren met motorboten, met roeiboten en we hebben gevist. We hebben met elkaar gesprekken gevoerd, gevoetbald en spelletjes gedaan.
Het was erg gaaf om de jongens te zien genieten van alles. Hoewel sommigen het wel moeilijk vonden zich aan een voor hen strak programma te houden en het te doen met drie sigaretten per dag, waren ze aan het eind toch allemaal erg positief. Een paar van de jongens gaven tijdens het kamp aan dat ze het liefst een gezin hadden, een huis en werk. En dan is het best moeilijk om ze na zo’n kamp weer te laten gaan en te weten dat ze terugkeren naar hun leven op straat.

Toen we op zaterdag terugkwamen van het kamp in de Delta, gingen we maandagmorgen vroeg weer weg met de kleine kinderen. We hadden dus één dag vrij om bij te komen.
Met de kleine kinderen gingen we naar een dorpje in de provincie Vrancea, in de bergen. Het was zes uur rijden, maar de kinderen leken daar geen enkele last van te hebben, ze waren heel lief onderweg. Het was een heel mooi oord, met een speeltuin en een zwembad.
Iedere ochtend begonnen we met een Bijbelprogramma. Een verhaal, zingen, bidden en knutselen.
Verder hebben we onder andere een middag een spelletjes-estafette gehouden en de kinderen vermaakt met waterbalonnen.
En we hebben een dag een wandeling gemaakt die uitliep op een survivaltocht… We zouden een korte wandeling maken langs een waterbeek. Een Roemeense jongen van het oord zou ons de weg wijzen. We hadden gewandeld, gegeten en in het beekje gespeeld op een ondiep stuk. Maar vervolgens bleek dat we een heel stuk door het water moesten lopen over kleine steentjes, dus toen hadden we allemaal zere voeten. Maar toen we eindelijk weer op het droge waren, bleek dat we op een diep stuk de beek weer over moesten steken om thuis te komen... Eerst zeiden we dat we dat niet zouden doen, wij waren ten slotte verantwoordelijk voor de kinderen. Maar we hadden de keus: of door de beek of de hele weg weer terug. Dus alle groten zijn op een rij in het water gaan staan en de kinderen en de bagage hebben we doorgegeven. We stonden tot onze knieën in het water dus dat viel mee, maar de stroom was in het midden heel sterk. Gelukkig zijn we veilig aan de overkant gekomen en voor de kinderen was het alleen maar avontuurlijk, zij wilden nog wel een keer… Maar aan de overkant bleek dat we er nog niet zomaar waren. We moesten nog een flinke berg beklimmen over een pad met allerlei vervelende planten. En ons water was al een tijd op, dus de kinderen waren flink aan het klagen. Maar na een lange uitputtende tocht, kwamen we dan toch eindelijk weer bij ons oord aan. Ach ja, als je een Roemeense gids hebt, weet je het nooit…

De dag dat we terug zouden rijden naar Constanta, was ook de dag dat mijn ouders en Marieke en Rianne aan zouden komen in Constanta. Omdat één van onze busjes naar het vliegveld in Bukarest zou rijden om de Nederlandse groep weg te brengen, kwam het heel goed uit om hen meteen op te halen bij het hotel. Wij waren ’s nachts om 2 uur vertrokken, en kwamen rond 7 uur aan bij hun hotel. Dat scheelde voor hen weer een treinrit en ons busje was toch leeg. Alleen Stefania uit Corbu was erbij. Zij is vier jaar en was de jongste van het kamp. Ze vond het allemaal wel erg leuk, maar omdat ze haar vaste persoon 'kwijt' was (Tatiana) hing ze overdreven aan mij, omdat ze mij het beste kende van de begeleiding. Ze was erg bang dat ik weg zou gaan. Dit is ook wel te begrijpen als eerst je eigen moeder je in de steek laat, dan je pleegmoeder weg gaat en je dan een paar dagen op kamp gaat met allemaal vreemden. Ze vond het ook helemaal niet leuk dat ik niet met hen mee ging naar huis, maar met mijn familie in Constanta bleef waar we kamers gehuurd hadden. En nu vraagt ze telkens of ik weg ga en wanneer ik dan weer terug kom. Dat zal nog wat worden in februari…
Met papa en mama en Marieke en Rianne, zijn we vier dagen naar Crisan geweest, een dorpje in de Donau Delta. Het dorp bestaat uit een lange straat langs de Donau, en is alleen te bereiken per boot. Het was er heerlijk rustig, een heel verschil met Constanta, waar het erg druk is met toeristen.
We zaten in een pension, de gastvrouw kon heel lekker koken. Haar man heeft ons twee keer rondgevaren met zijn motorbootje, zodat we meer van het gebied konden zien. Grote meren, rivierarmen, heel veel vogels, waaronder pelikanen en roerdompen, en prachtige waterlelies en gele plomp.
Verder hebben we natuurlijk ook het toeristische gedeelte van Constanta bekeken en dit keer hebben we een poging gedaan om in Histria te komen met het openbaar vervoer. Met Karina en Corjan waren we met de auto uit Corbu daar naar toe gereden. Maar de auto was stuk, dus wilden we er met een bus heen. Omdat ik het niet helemaal vertrouwde heb ik wel vier keer gevraagd of de bus wel echt doorreed tot aan het museum en de opgravingen. Er werd eerst door de vrouw bij het loket gezegd dat dit inderdaad zo was, en ook door de chauffeur werd dit beaamd. Dus wij in de bus. Op een kruispunt 7 kilometer bij het museum vandaan vertelde de buschauffeur ons heel vriendelijk dat we er waren. Hij ging rechtdoor en sloeg niet af naar het museum. Op mijn vraag hoe we dan bij de opgravingen konden komen haalde hij zijn schouders op… Op zo’n moment vind ik Roemenen echt heel vervelend. :-( Daar stonden we dan, op een afgelegen weg, 7 km bij onze bestemming vandaan. We konden twee dingen doen: of 7 km lopen en 7 km terug lopen. Of een uur wachten en de bus terug nemen naar de stad. Uiteindelijk hebben we het laatste gedaan, ook omdat het erg heet was en er nauwelijks bomen langs de weg staan. En we waren niet uitgedost voor zo’n lange wandeling. Het was dezelfde buschauffeur als op de heenweg en hij durfde nog heel vriendelijk te vragen of we zo snel al uitgekeken waren. Ik heb hem geprobeerd uit te leggen dat we niet erg blij waren dat hij niets had gezegd, maar ook daarop haalde hij zijn schouders op. Dus of dat kwartje is gevallen is de vraag…

Mijn ouders zijn anderhalve week in Constanta gebleven. Marieke en Rianne bleven nog een week langer en het laatste weekend hebben ze bij me gelogeerd in Corbu. We zijn een middag naar het strand geweest met de kinderen en hebben ze mee genomen uit eten.
Ook zijn we met de auto nog naar Histria gereden. Iuliana is met ons mee geweest.
De laatste avond dat Marieke en Rianne hier waren dachten ze nog even heerlijk te gaan douchen voor ze aan de reis van twee dagen in de trein zouden beginnen… Maar Vasilike had de tomaten water gegeven en had niet gemerkt dat de put zo laag stond en op een gegeven moment kwam er geen druppel water meer uit de kraan. Dus dat werd geen lekkere douche voor de reis… Ze zullen hun douche thuis vast extra hebben gewaardeerd.
Er zijn hier in Corbu op dit moment overal problemen met het water. Het heeft nauwelijks geregend en het is zelfs zo droog dat ook de twee bronnen die in het dorp zijn niet meer stromen. Hier halen we normaal altijd ons drinkwater, dus nu kopen we water. De groentetuin ligt er helaas slecht bij, omdat het water uit de put bijna op is en wat er is hebben we nodig om te wassen, te douchen, e.d.
Er wordt wel aan een oplossing gewerkt, waarschijnlijk wordt binnenkort onze put dieper geboord en dan hopen we dat we voldoende water zullen hebben in de zomer.

Vorige week kwam ik uit mijn werk en toen bleek dat er een varken was gekocht. Wel dood en zonder organen gelukkig, maar hij moest nog wel verwerkt worden. Dus eerst nog twee uur met z’n allen vlees gesneden voordat we eindelijk om 9 uur aan tafel konden. We hebben de afgelopen week alleen maar varkensvlees gegeten… Maar we zijn er wel blij mee, want nu zit de vriezer die we van de marine hebben gekregen vol met vlees, dus kunnen we een paar maanden vooruit!

In de gemeente in Navodari, waar ik af en toe kom, zit een gezinnetje met een baby die ernstig ziek is. Het meisje is 7 maanden oud en heeft onder andere problemen met haar lever. Nu is er een levertransplantatie nodig, maar deze kan alleen gedaan worden in Belgie. Dit kost enorm veel geld, en daarbij komt dan nog dat de ouders ook een aantal maanden in Belgie zullen moeten verblijven. Alles bij elkaar hebben ze daarvoor 85.000 euro nodig, en dit hebben ze niet. Deze mensen hebben een website gemaakt om te proberen dit geld toch bij elkaar te krijgen om hun kindje te laten opereren. Sinds kort hebben ze ook een Engelse versie op de website staan, dus wanneer u Engels spreekt, kunt u hun verhaal ook lezen. De site is: www.gatumara.ro Er staan ook een bankrekeningnummer op, dus mocht u hen willen helpen, elke euro is welkom!

Hartelijke groeten uit een warm en droog Corbu,

Judith