Ziekenhuis in Roemenie

Hallo allemaal,

Zoals ook met Pasen het geval was, was ook Pinksteren hier een week later dan bij jullie. In eerste instantie had ik begrepen dat hier niets gevierd werd met Pinksteren, maar Casa Sami was toch dicht Tweede Pinksterdag, dus toch een dag vrij. Met Ellen en Marin, de moeder van Marin, en Mircea en Mihaela, de buren van Ellen en Marin, zijn we naar Cheile Dobrogei geweest. Een schitterend gebied met rotsen, wat hier maar 40 kilometer vandaan is. We hebben er wat gewandeld en een BBQ gemaakt. Het is hier heel normaal om je BBQ in de auto te laden, ergens heen te rijden, en daar de BBQ aan te steken en te eten. Het was een heerlijke dag en ik voelde me echt toerist…

Twee weken geleden is Iuliana aan een van haar ogen geopereerd. Ze keek met beide ogen scheel. In juli moet ze weer voor het andere oog. Dit betekende dat ze 4 dagen in het ziekenhuis moest blijven. Dit was erg moeilijk voor haar, aangezien ze met alleen maar oude mensen op een afdeling lag. De meeste mensen werden geopereerd aan staar. Hier in het ziekenhuis gaat het er wat anders aan toe dan bij ons in Nederland. Vergeleken met hier zijn de ziekenhuizen bij ons hotels.. Hier is het normaal dat de familie van de patiënt komt helpen. Verpleegkundigen komen alleen medicijnen brengen en af en toe even informeren hoe het gaat. De eerste dag voelde Iuliana zich erg beroerd van de narcose en ze moest veel overgeven, dus ben ik bij haar gebleven. Er waren twee bedden leeg in de kamer, dus heb ik bij haar geslapen. Ik kan jullie verzekeren dat ik maar zelden op zo’n slecht bed heb geslapen. Ijzeren bedden met een houten plank erop. En daarop een dunne, versleten matras.
En heet dat het er was, er kwam geen zuchtje frisse lucht binnen. En dan hadden we ook nog last van muggen. Uiteindelijk heb ik alle nachten daar geslapen en ik moet zeggen dat alles went, ook een ziekenhuisbed in Roemenie.
Toch was het ergens ook wel gezellig. Omdat de patiënten zo dicht op elkaar liggen (4 bedden en 4 nachtkastjes in een kamer en daarmee is de kamer ook meteen vol) wordt er veel met elkaar gekletst en zijn de mensen heel hulpvaardig naar elkaar toe. Zo kwam er familie van de kamergenoot van Iuliana en als ze dan fruit of eten bij zich hadden kreeg zij ook van alles.
Ook het eten van het ziekenhuis schijnt erg slecht te zijn. Als het etenstijd was kwam er een vrouwtje langs de kamers en riep: Aan tafel. En dan gingen de mensen die wilden eten naar de eetzaal. Daar kon je dan een bord met eten krijgen. Het ontbijt bestond uit een broodje met zoute kaas en thee. Voor de duidelijkheid: als je thee wil moet je wel met je eigen mok komen…
Het is dan ook heel normaal dat familie van de patiënt eten komt brengen. Het ziekenhuis is vlakbij Casa Sami dus ging ik iedere dag heen en weer om eten en drinken voor Iuliana te halen.
Het sanitair was helemaal ongelooflijk. Een wc zonder wc-bril, zonder deur en ontzettend smerig. En als je wilde doortrekken, spoot het grootste deel van het water ergens aan de achterkant eruit, dus dat hielp niet erg. Iemand had het al geprobeerd te repareren want er was een verband om de wc-pot geknoopt… En toiletpapier moet je uiteraard zelf meenemen. Verblijven in het ziekenhuis hier heeft wel iets weg van kamperen…
Toen Iuliana zich beter voelde ging ze zich vervelen, dus heb ik haar voorgelezen uit de kinderbijbel. Dat is niet zo erg moeilijk Roemeens, dus het ging redelijk. En als ik iets verkeerd zei of een woord niet wist, dan verbeterde ze me. Ook haar kamergenoot vond het fijn zei ze, want ze kon al jaren niet meer lezen door haar staar. Ze vertelde dat ze orthodox was, maar dat ze ook al heel lang niet meer in de kerk geweest was, omdat ze niet meer over straat durfde omdat ze zo slecht zag.
Ook het betalen voor een operatie gaat hier wat wonderlijk. Je vraagt aan de anderen wat zij hebben betaald aan de dokter en dat betaal je dan ook. Dus de dokter loopt rond in een doktersjas met de zakken vol enveloppen van de patiënten die die dag geopereerd zijn. Tatiana wilde zo ook een envelop aan de dokter geven, maar daar wilde de dokter niets van weten. Het zou kunnen dat dat was omdat ik erbij stond en net had verteld dat ik uit Nederland kom, maar het kan ook zijn omdat ze weet dat de kinderen door een stichting worden opgevoed. De dokter een erg sympathieke vrouw, dus ik denk dat het het laatste was. Wanneer je niet betaalt, schijn je slecht behandeld te worden en kijken ze niet naar je om. In de grote ziekenhuizen schijnt dat nog veel erger te zijn.
Ellen vertelde een verhaal dat een verpleegkundige bij een diabetespatiënt kwam met medicijnen en dat de verpleegkundige vroeg of de vrouw geld had. De vrouw zei van niet en toen zei de verpleegkundige dat ze dan die buisjes met medicijnen ook niet kreeg. Die gingen dus in haar eigen zak. Ellen is naar de verpleegkundige toegegaan en heeft gevraagd wat ze daarvoor moest hebben en heeft dat aan haar betaald en toen kreeg de vrouw de medicijnen wel. Dat geld verdwijnt in de zak van de verpleegkundige. Iedereen weet dat verpleegkundigen medicijnen stelen, maar niemand doet er wat aan.
Als ik als bezoeker de gang op wilde, moest ik een wit jasje aan doen, voor de hygiëne. Het was gewoon bijna lachwekkend.
’s Morgens rond 10 uur was het tijd voor het verwisselen van de verbandjes. Dus ging iedereen tegelijk naar de behandelkamer en wachtte daar tot hij aan de beurt was. Omdat Iuliana de jongste was moest ze steeds tot het laatst wachten, dus keken we toe hoe het verband van de andere patiënten werd verwisseld. Verband eraf, druppels en crème in het oog, en nieuw verband erop. Bij zo’n 15 patiënten achter elkaar en dat zonder 1 keer de handen te wassen. Over hygiëne gesproken…
Het is hier ook heel normaal dat je wanneer je in het ziekenhuis bent, ook al is het alleen maar voor je oog en voel je je verder prima, je pyjama aan te hebben. Dus van de wandelende mensen die buiten bij het ziekenhuis lopen, weet je precies wie de patiënten zijn, zij lopen in pyjama.

Wat me al verschillende keren is opgevallen is dat je hier met een vreemde kunt praten en na 3 minuten wordt er over geld gepraat. Hoeveel verdien je? Hoeveel kost je huis? Hoeveel heb jij aan de dokter betaald?
Zo praatte Tatiana even met een verpleegkundige over haar werk voor de stichting. En binnen 3 minuten kwam inderdaad de vraag: Hoeveel krijg je daar dan voor?
Ik heb die vraag ook al heel wat keren gekregen. En als ik dan vertel dat ik er eten en drinken voor krijg en een kamer, dan wordt er wat ongelovig gekeken. Dan moet je vast wel heel veel geld in Nederland hebben…

Sinds een paar weken wordt ik geplaagd door vervelende beestjes op mijn hoofd… En niet alleen ik, ook de meiden hier hebben er last van. Ik kan me nu heel goed voorstellen dat de kinderen vroeger zonder pardon werden kaal geschoren, het is om gek van te worden! Ik ben de tel al kwijt geraakt van de keren dat ik mijn haar met speciale shampoo van de apotheek heb gewassen. En ook een ‘gasbehandeling’, wat heel effectief zou moeten zijn, had alleen maar tot resultaat dat mijn haar 4 dagen later nog naar petroleum rook… Tatiana heeft al een flink stuk van mijn haar geknipt, dat maakt het wassen en kammen in elk geval al een stuk makkelijker. Ik controleer me nu iedere dag, en voorlopig zal ik dat maar blijven doen.
Het probleem is dat een aantal kinderen in Casa Sami er vol mee zitten en hen behandelen heeft weinig zin, ze zijn zo hardnekkig en ze hebben ze toch zo weer want ze zitten ook in de bedden en de vloerkleden van hun huisjes.
De enige mogelijkheid om te voorkomen dat ik ze krijg is mijn haar verven, daar schijnen ze niet van te houden. Maar daar is het tot nu toe nog niet van gekomen…

De schoolvakantie is hier vorige week begonnen en duurt 3 maanden. Dit betekent dat het in Casa Sami drukker is met jonge kinderen en ook hier thuis zijn de kinderen de hele dag thuis. Daarom ben ik nu 2 dagen in de week thuis om te helpen en wat extra met de kinderen hier te doen.
Een tijdje geleden heb ik samen met hen een fotoalbum gemaakt. Op de computer in Casa Sami bleken erg veel foto’s van hen te zijn, maar er was bijna niets afgedrukt. Dus ben ik de foto’s uit gaan zoeken en de leukste heb ik afgedrukt. Dat was behoorlijk wat werk en kostte ook aardig wat omdat het zoveel foto’s waren, maar de blije gezichten de dag dat ik met de foto’s thuis kwam, maakte dat helemaal goed. Loredana, de oudste, was vooral erg gelukkig met de paar foto’s die erbij zaten van haar moeder, die in 2007 is overleden.
Zij heeft dit jaar de achtste klas van de basisschool afgemaakt en zal na de vakantie dus naar een andere school gaan. Hier gaan de kinderen eerst naar de kleuterschool en met ongeveer 7 jaar gaan ze naar de eerste klas. Dan volgen er 8 klassen en zijn ze dus normaal gesproken ongeveer 15 als ze naar de middelbare school gaan. Maar omdat Loredana een aantal jaren school gemist heeft en moeilijk leert, is ze nu 17.
Larisa en Iuliana gaan allebei over naar de volgende klas. Larisa naar de tweede, Iulana naar de vijfde. Stefania gaat na de vakantie voor het eerst naar de kleuterschool.
Ze zijn hier op school erg gericht op de resultaten die je haalt. Zo vertelde Iuliana dat ze vorig jaar een keer een week op haar kamer moest blijven, omdat haar cijfers te laag waren. Nu heeft ze het beste rapport van de kinderen en voor Tatiana is dat dus het bewijs dat die straf toen geholpen heeft… Ook krijgen de kinderen die het beste zijn van de klas aan het eind van het jaar een soort beloning. Helaas zullen dat wel vaak dezelfde kinderen zijn.
Iedere klas heeft ook een soort viering als de kinderen naar de volgende klas overgaan. Er worden dan gedichtjes opgezegd en liedjes gezongen en er wordt afscheid genomen van de juf. Ik ben naar deze viering geweest van Larisa, daar heb ik wat foto’s van bijgevoegd.

Het is hier al een tijdje volop zomer en van de week zijn we met de kinderen naar het strand geweest. Dat is zo’n 15 minuten rijden met de auto. De kinderen hebben er erg van genoten, zoals ook wel te zien is op de foto’s.

Dit waren zo ongeveer mijn belevenissen van deze maand, ik ben ook benieuwd naar die van jullie!

Een hartelijke groet,

Judith